Tasmanië

Zaterdag, 23 februari

Hobart, Tasmanië, Nieuw-Zeeland

Ons bezoek aan Hobart stond grotendeels in het teken van de unieke Tasmaanse Duivel. Dit pittige zwarte diertje ziet er aaibaar uit, maar er werd ons ten sterkste afgeraden dit idee in praktijk te brengen. Eén beet met zijn oersterke gebit kan bij de mens veel schade aanrichten!

In principe is het lieflijke duiveltje niet op mensenvlees uit. Dit bosdier is een nuttige aaseter, die zich te goed doet aan karkassen van dode of stervende dieren. De Tasmaanse Duivel wordt met uitsterven bedreigd door een boosaardig kankergezwel dat het kan oplopen of doorgeven tijdens gevechten met soortgenoten. Wij zagen diverse exemplaren in het wildlife oppvangpark Bonorong, waar ze ons nieuwsgierig aankeken met hun aandoenlijke snuitjes. De beestjes rennen wat in de rondte, eten wat of liggen te soezen in een holleteje van een oude boomstronk. Devil “Maxi” badderde zelfs heerlijk in zijn drinkbak.

 

Ook aandoenlijk was de twee jaar oude koala “Luana”, die zo’n twintig uur per dag slaapt. Haar vier-urige werkdag brengt het knuffeldier door met het eten van eucalyptus blaadjes en het make nvan capriolen rond het stammetje waarop zij zit. 

 

Verder maakte Ton uitgebreid kennis met de boskangoeroes, door een tiental van hen te voorzien van (geperst) kangoeroevoer; de hoppende buideldieren met de imposant geklauwde achterpoten aten met liefde uit zijn hand.

 

Het historische plaatsje Richmond was onze volgende stop. Voor de lunch werd de Bakerij door de passagiers van de Balmoral geplunderd, waarna we diverse cadeauwinkeltjes afschuimden en ... niets kochten. 

Dat deden we wel op de beroemde Salamanca markt in het centrum van Hobart, waar diverse kunstenaars en ambachtslieden hun zelfgemaakte waren aan de man/vrouw brachten. Bepakt en bezakt kochten we tenslotte een Viking-ijshoorn met bosbessenijs en streken neer bij een fonteintje met het standbeeldvan jawel onze held ABEL TASMAN.

Op een plaquette stond vermeld dat het beeld in 1988 door koningin Beatrix was onthuld! Ook Tasman’s schepen warwe nafgebeeld en dobberden als het ware op het water van het fonteintje. “Waar komt die man eigenlijk vandaan?” vroeg een Britse medepassagier over Tasman. “Uit Nederland”, antwoordde ik vol trots, waarna ik haar nog een klein lesje zeevaartgeschiedenis gaf met hoofdrollen voor Spanje, Portugal, Engeland en NEDERLAND. 

Tegen vijven voeren we de baai van Hobart uit, richting Sydney. De kapitein voorspelde een wilde zee met windkracht 5-7. De voorbodes in de vorm van flinke wind en dito golven logen er niet om (wordt vervolgd)!

Bay of Islands

Dinsdag, 19 februari

Bay of Islands (Noord-Eiland, Nieuw-Zeeland)

Vandaag staat er een relaxte dag door de baai met 140 eilanden op ons programma, met een uurtje in het historische plaatsje Russell –  dat eens berucht stond als “Hell Hole of the Pacific” vanwege het gedrag van de walvis- en zeehondenjagers en handelaren. 

 

Nu is het een vredig en romantisch plaatsje waar je eerder honeymooners dan hoeren(lopers) en dronkenlappen verwacht. Toen we de aanlegpier bereikten waren we net getuige van de afvaart van het zeilschip Lion van wereldzeiler Peter Blake. 

Helaas waren we zo vroeg dat vele Russellaren nog op één oor lagen en hun handeltje gesloten was! Meer succes met de laatste Nieuw-Zeeuwse aankopen hadden we ’s middags in het levendige Paihia. Speciaal voor de cruisepassagiers was er een kunstmarkt georganiseerd met kleurrijke snuisterijen, van abalone sieraden t/m zelfgemaakte tasjes. Ik kocht een vederlichte ketting van papiermaché en scoorde in het dorpje nog wat abalone (een glanzende groene schelp) halssieraadjes.

 

Tijd om weer in te schepen voor onze tocht over de Tasmanzee, richting Tasmanië. Abel Janszoon Tasman (Lutjegast, 1603 – Batavia, 10 oktober 1659) kreeg met deze naamgevingen toch nog eer van zijn ontdekkingen! James Cook stelde Nieuw-Zeeland weliswaar veilig voor de Engelsen (door Tasman  “Stateland” genaamd , maar later door Hollandse cartografen gewijzigd in Nova Zeelandia naar de Nederlandse provincie Zeeland en later door Cook vertaald tot New Zealand), maar  voor ons blijft ontdekker ABEL de grote man!

Auckland

Maandag, 18 februari

Gloeiwormengrot in Waitomo (Noord-Eiland, Nieuw-Zeeland)

Van aanlegplaats Auckland hebben we alleen de skyline gezien. We hadden namelijk ingeschreven voor de gloeiwormengrot in Waitomo. Een bezienswaardigheid eerste klas, maar wel een lange busrit van 3 uur om er te komen! Maar niet getreurd: het uitzicht op de  groene heuvelweiden met grazende koeien en herten, afgewisseld met loofbomen en parmantige houten chaletjes van de bewoners was zeker geen straf te noemen.

 Waitomo betekent in de taal van de Maori’s: “de stroom die uitkomt in een gat onder de grond”. Die benaming staat voor een grottenstelsel dat in 30 miljoen jaar tijd is onstaan en verder uitgehold door een actieve ondergrondse rivier. De ontdekking hiervan, alsmede het fenomeen van de door gloeiwormen verlichtte grot, werd in 1887 ontdekt door Maorichef Tane Tinorau en de Engelse onderzoeker Fred Mace. 

Via de uitgang van de rivier voer het duo per kano de grotten in met kaarsen als enige verlichting. Zij werden er verrast door een prachtig schouwspel van heldere lichtjes zo groot als speldenknopjes, tegen een grothemel. Dit lichtspel werd verwezenlijkt door duizenden gloeiwormen die zich in leven hielden door via hangende kleefdraden hun voedsel (insecten) binnen te hengelen.

Dieper in het grottenstelsel werden kalksteengrotten ontdekt, die in de loop van de tijden stalactieten en stalacmieten hadden gevormd. “The Cathedral”, de indrukwekkendste grot, heeft een prachtige akoestiek waar vele beroemde stemmen al weerklonken. Zo traden Rod Stewart, Sting en de sopraan Kiri Tenawa in deze grot op.

Wij werden gegidst door een Maori afstammeling van ontdekker Tane Tinorau. Zijn familie kreeg het beheer over het complex vanaf de eerste vorm van exploitatie. Aan een touw trok de gids ons bootje onder  de kleverige gloeiwormen door. Langzaam voeren wij over de ondergrondse rivier het zonlicht in de tweede grot tegemoet, de plek waar de ontdekkers de grot binnenvoeren met hun kano vol kaarsen! “’t Lijkt wel op LED verlichting”, aldus het enthousiaste commentaar van Ton – die als wetenschapper natuurlijk alles had nageplozen over de werking van dit opmerkelijke natuurfenomeen. Zo is de levensduur van de gloeiworm  11 maanden en omvat 4 stadia: eitje, larve, pop, insect. De larve is verantwoordelijk voor het lichtschijnsel, waarmee insecten worden verleid om verstrikt te raken in zijn kleefdraden.

In het winkeltje kozen we snel een Maori-houtsnijwerkje uit, want we werden ergens op het platteland verwacht voor de lunch. Dat bleek een vredig Engels landhuis te zijn waar de (adellijke?) bewoners ons hartelijk welkom heetten en waar we vanaf het terras een prachtig uitzicht hadden op een bloementuin en grazige heuvels met Nederlandse koeien; Hollands glorie van het melkrijke soort Frisia – zo vertelde de buschauffeur ons later! 

 

Dit keer waren we tijdig terug op ons schip, maar was een ander groepje weer te laat. Alweer konden we niet volgens planning vertrekken. Afijn, tegen zonsondergang togen we naar het noordelijke puntje van het Noord-Eiland: het pittoreske Bay of Islands.

Tauranga

Zaterdag, 16 februari

Tauranga, Nieuw Zeeland

Vanuit de luxe badplaats Tauranga toerden wij naar Waiotapu Thermal Valley. Temidden van onbedorven natuurschoon zijn hier drie vulkanen actief die een wonderlijk schouwspel leveren van hete fonteinen en bubbelmodder tot stomende grond, kleurrijke kratermeren en mooie vergezichten. 

 

Wereldberoemd zijn de oranje-rode Champagne Pool en het gifgroene Devil’s Bath.

Tijd voor afkoeling en lunch rond het middaguur op de Lakeland Queen, Nieuw Zeelands enige raderboot. 

 

Midden op Lake Rotorua werden we bovendien getrakteerd op Maori-dansers met onder meer. de traditionele begroetingsdans, de Haka.

Rainbow Springs, een wildlife park (met bron en waterval) voor inheemse diersoorten was onze laatste bestemming. Een papagaai,de regenboogforel, leguanen en natuurlijk de Kiwi worden hier vertroeteld. 

Van de Kiwi zijn er maar 15000 stuks over; de door de Engelsen geïmporteerde marterachtigen doen zich bij voorkeur te goed aan de reuzen-eieren van de loopvogel. De mollige Kiwi, het nationale symbool van Nieuw-Zeeland wordt daarom met uitroeïng bedreigd. Laten we hopen dat het tij gekeerd kan worden met bijvoorbeeld de inrichting van een Kiwi-eiland middenin Lake Rotorua!

Nu op naar de Sail Away party op de Balmoral! Helaas was onze tweebaansweg naar Tauranga geblokkeerd door een verongelukte camper. De politie maande de automobilisten en buschauffeurs ( 8 bussen van de Balmoral) om rechtsomkeert te maken! Via de bergen en een andere autoweg kwamen we 2 uur te laat op het schip aan. We hadden al op volle zee moeten zijn, maar 350 passagiers laat je niet zomaar achter op de kade - moet de kapitein hebben gedacht! 

 

De Sail Away pary was al lang en breed achter de rug. Nadat het 3-koppige BBC- ook had ingecheckt, kon de loopbrug eindelijk worden ingehaald en vertrokken we alsnog naar Auckland. Wel waren we ruimschoots op tijd voor de Las Vegas show, waarmee het professionele showteam van de Balmoral ons ’s avonds verraste.

datumgrens

14 februari, Valentijnsdag

Over de datumgrens

Om 11:20 uur ging de scheepshoorn. Kapitein Bamberg had dit al aangekondigd via het omroepsysteem, en ook de reden hiervan. We passeerden bij stromende regen de internationale datumgrens (180 graden meridiaanlijn). Waardoor we tot onze verbijstering één dag zouden overslaan. 15 februari 2013 zouden wij helemaal niet meemaken!  Na een nachtje slapen zou het opeens 16 februari zijn. Hierdoor zouden we potverdorie het optreden van de Rolling Stones op de Balmoral gaan missen, evennals de unieke kans om te zwemmen met krokodillen! Boeah!!! Snik,snik! Leven we zomaar een dagje korter.

Helemaal niet eerlijk hoor! Protest... tegen wie eigenlijk?

Tahiti

Zondag, 10 februari

Papeete, Tahiti

Kerst 2001 waren wij al eens op het tropische Tahiti. Het regende 24 uur lang pijpenstelen. Middenin een jetlag zaten wij een dag lang uitgezakt op het overdekte terras van Café de Paris in Papeete. Kortom we zagen niets van het eiland, zelfs niet het museum Gauguin – de Franse impressionist en tijdgenoot van Van Gogh die zich er behalve in bacchanalen specialiseerde in het vereeuwigen van Tahitiaanse schonen. Tijd voor een herkansing, zou je denken!

Helaas Gauguin’s museum was gesloten wegens renovatie en in het Museum van Tahiti was de expositie over ontdekkingsreiziger Kapitein Cook net beëindigd! Daarom bekeken we uitgebreid naar afbeeldingen van de koninklijke families van Tahiti waaronder koning Pomare en de Koningin van Bora Bora. Maar Tahiti staat ook bekend om zijn prachtige natuur. Zo zagen wij in een botanische tuin met waterval voorbeelden van de sprookjesachtige bloemen van Tahiti zoals “Birds of Paradise” en “Gemberbloemen”.

 

Vervolgens lunchten we aan het water, in Restaurant Gauguin, waar we alle culinaire specialiteiten van het eiland kregen voorgeschoteld. Interessant was verder ons bezoekje aan  Venus point, de baai waar kapitein Bligh met zijn Bounty aan land ging – nog onwetend van de muiterij die o.l.v. Fletcher  in het nabije verschiet lag. Hoogtepunt van de dag vond ik het vroegere woonhuis van schrijver en oorlogsheld (WO I) Norman James Hall. 

 

Hall leefde 30 jaar op Tahiti en heeft een vijftiental boeken op zijn naam staan, waarvan “Mutiny on the Bounty” de beroemste is. Het boek werd in Hollywood gretig opgepakt en zelfs 3 maal verfilmd. De 1e keer met Charles Laughton en de 2e keer met Marlon Brando. 

Geheel doorgestoofd verlieten we Tahiti. Niemand had meer zin in een dekparty – hoe de band ook zijn best deed. Hangend over de reling kregen we nog een surprise voorgeschoteld: het eiland Moorea was compleet afgedekt met een klont duistere, onbeweeglijke stapelwolken terwijl het avondzonnetje een motorbootje in het vizier had. “Het lijkt wel een plaatje uit De Ban van de Ring”, zei Ton. Tja, ook de naam Moorea wakkert de fantasie die kant op!

Adieu Polynesië, wij maken nu de oversteek naar Nieuw-Zeeland!

Rangiroa

Zaterdag, 9 februari

Rangiroa, Tuamotu Archipel (Frans Polynesië)

Snorkelen,  World of Pearls en Glass Bottom Boat zijn de populairste excursies op de eilandenring van het atol Rangiroa. Vanuit de lucht gezien oogt dit koraalatol als een ketting van smalle reepjes vaak onbewoond land. Het 10 km lange hoofdeiland wordt bovendien doorsneden door stroompjes water waarover voor het wegverkeer bruggen zijn aangelegd.  

 

De enorme lagune in het midden van de keten van 240 eilandjes (motus) is 68 km lang en 26 km breed; de omvang van Tahiti. Rangiroa telt twee minidorpjes: Avatora en Tiputa.

De zeldzame zwarte parel en de unieke koraalwitte wijn (Vin de Tahati die smaakt naar mango, cocos en koraal) zijn gewilde exportprodukten. Zowel de parelfarm als de wijngaard kunnen worden bezocht. Wij kozen voor de teelt en de produktie van de befaamde parel. Zo hoorden we dat er zeven jaren voor nodig zijn om een eerste klas parel het daglicht te laten zien. Daarvoor wordt een pareloester op jeugdige leeftijd geïnjecteerd met een bolletje minischelp van de parelloze oester uit de Missisippi rivier (USA). De zilverwitte binnenzijde wordt in de Filippijnen verwerkt tot minibolletjes t.b.v. de teelt in Polynesië. Zo ontwikkelen de parels zich keurig in de oester van hun adoptieouders in de schitterende lagune bij Avatora. Bij de prille adoptie-ingreep mochten we aanwezig zijn!

Natuurlijk was er een topwinkeltje aan de farm verbonden waar kant-en-klare parels werden verkocht. Ik koos voor een elastische armband met grijsgroene parels en voor een hanger met drie parels van verschillende kleur in zilveren zetting.

Tijd voor een etentje! Onder de palmbomen bij de aanlegplaats Tiputu ontdekten we een leuk tentje met garnalencurry op het menu – zo vers als wat! Om ons heen zaten een paar Franse gelukzoekers, Polynesische excursieverkopers en wat bootgasten lekker te peuzelen. Wat kan het leven toch mooi zijn! 

Op de Balmoral wachtte ons nog een Sail Away party op het buitendek. Het atol Rangiroa had iedereen vrolijk gemaakt, want er werd uitbundig gelachen en in de rondte gezwierd op 60-er jaren livemuziek. Onze cruiseboot koerste inmiddels tussen twee motus door via de Pacific naar het grootste eiland van Polynesië: het weergaloze Tahiti.

Nuku Hiva

Donderdag 7 februari

Nuku Hiva (Frans Polynesie), Marquesas eilanden

Na 6 dagen op zee, eindelijk land in zicht: Nuku Hiva, het bergchtige hoofdeiland van de Markiezen, rijkelijk begroeid met tropisch groen! Omdat we een middagexcursie hadden, gingen we ’s ochtends alvast op een volgepakte tenderboot aan wal. Een dansgroep stond klaar om onze komst te vieren. Het zweet brak ons uit, niet vanwege de enthousiaste dansers  maar door de vochtige hitte in het plaatsje Taiohae.

De winkeltjes hoefden we niet ver te zoeken; de bewoners waren ons ter wille met stalletjes houtsnijwerk, textiel en veel kettingen met gekleurde bonen. Na wat slenteren en vergelijken kocht ik twee bonenkettingen om vervolgens weer verkoeling te zoeken op ons schip. Daar was de medische dienst al flink in touw geweest. Een Nederlandse dame die een hartaanval overleefde, verliet ons per brancard en ambulance om naar het ziekenhuis van Tahiti te worden gevlogen. Een Franse duiker met caissonziekte verliet de boot volgens waarnemers, per bodybag. Genoeg administratieve rompslomp voor de plaatselijke politie!

’s Middag begon voor ons het echte werk: een bezoek aan Taipivai Valley, de verborgen vallei. Schrijver en zeeman Herman Melville derserteerde hier van zijn schip en verborg zich in de paradijselijke vallei gelegen aan een kleine palmenbaai waarin een bergrivier uitmondde met kristalhelder water. Eten en slapen deed Melville bij de gastvrije bewoners. Dit avontuur  inspireerde hem tot de novelle “Typee”. Tijdens ons bezoek stond er bij de oever een paard te grazen en aan de vredige baai lagen in stalletjes wat gesneden kokosnoot, mango en ander tropisch fruit voor ons klaar. En natuurlijk zagen we de houten beeldjes en bonenkettingen! 

Terug in het havenstadje bezochten we een eenvoudige kathedraal, de enige van Polynesië (De Marquesas hebben een aartsbisschop). Klapstuk van de dag was het schittterende open luchtmuseum met historische beelden en “onze” Balmoral lonkend op de achtergrond.

Opgetogen over onze eerste Polynesische stop arriveerden we drijfnat op ons cruiseschip, dat kort daarna het ruime sop koos richting het atol-eiland Rangiroa. Als verrassing kregen we op ons balkon nog een adembenemende zonsondergang op ons netvlies gedrukt, voordat de laatste rotspartij van Nuku Hiva aan ons oog werd onttrokken.

Varen over de evenaar

Maandag 4 februari, op weg naar Nuku Hiva, Marquesas eilanden

Vandaag passeerden we de evenaar; reden genoeg voor een feestje onder het oog van Neptunus, Koning der Zee, en zijn gemalin. 

De dekken stonden zwart van de gebruinde mensen toen Neptunus terzijde gestaan door een legertje piraten zijn versierde troon bij het zwembad besteeg. Dat zag er grimmig uit en dat was ook de bedoeling.

Een scheepstribunaal voltrok zich voor onze ogen waarbij zowel stafleden als artiesten tot het zwembad werden veroordeeld voor de meest onzinnge zaken. 

De kapitein gaf zich niet zomaar gewonnen en sleepte een aantal piraten (het showteam) met zich mee. De scheepsdokter, de twee jongste officieren, illusionist Mathew, twee musici en de cruisedirector belandden – veelal met besmeurd met gekleurd roomijs - in het zwembadwater.

De passagiers kwamen er het beste vanaf; zij werden beloond met een oorkonde voor de succesvolle oversteek van de evenaar (“Southern Crossing of the Equator”).

De happening werd door een team van BBC geregistreerd voor een tv-serie over deze droomreis met de Balmoral!