Safaga, Egypte

Maandag 15 april

Safaga, Egypte

Cruisedirector Anthony had het al gezegd: in Safaga is er voor de verwende toerist weinig te beleven. Toch trokken tientallen dappere medepassagiers er in alle vroegte enthousiast op uit om dit authentieke oord te bezoeken, om binnen een uur al weer diep teleurgesteld terug te keren naar het paradijselijke cruiseschip. Honderden andere passagiers gebruikten Safaga als startpunt voor hun reis naar Luxor, Karnak en de Vallei der Koningen. Een trip van ruim 13 uur waar wij vanaf zagen omdat we Luxor in de jaren ’80 al eens uitgebreid bezochten.

Safaga hebben we geen kans gegeven ons een slechte dag te bezorgen. We kozen voor een dagje “luxe beachresort” aan het heldere water van de Rode Zee. Maar toen we per bus door het rommelige Safaga reden hadden we weinig vertrouwen in welke vorm van luxe dan ook!

Gelukkig werden we na een half uurtje rijden aangenaam verrast door een uitnodigend paleishotel, gelegen op een opgespoten zandeiland in de baai van Safaga. De manager heette ons welkom en zorgde voor begeleiding via de tuin met diverse zwembaden naar het strand.

Hier waren allerlei leuke privé plekjes met rieten parasols gecreeërd. Afscheidinkjes in halfronde vorm, mooie houten ligbedden, fijne matrasjes met kussentjes en enorme badhanddoeken nodigden ons uit voor een fijne stranddag. Maar oef, wat was het toch weer warm! Eerst maar eens een cappuccino drinken in de standbar. “De machine staat mij niet toe om koffie te zetten”, deelde de barman ons na 10 minuten voorzichtig mee. We wachtten het reparatieproces even af, maar toen we zagen dat een toegesnelde monteur de koffiemachine had losgekoppeld en ‘m vertwijfeld bekeek, vonden we verder wachten zonde van onze tijd.

 

We besloten het water van de Rode Zee op te zoeken. Dat was kristalhelder maar wel wat fris. Dan maar in de schaduw een boekje lezen! Tjé, het was alweer lunchtijd. Met landgenoten Hanneke en Willem zochten we een mooi buitenterras op. Ik bestelde een oosterse schotel met allerhande kleine gerechten en Ton kreeg eindelijk weer eens een pizza voorgeschoteld. Afijn, uiteindelijk brachten we maarliefst 2,5 uur door met vooral kletsen over elkaars leven. Zo leerden we dat Hanneke al 76 jaar is en als Joods meiske het Duitse concentratiekamp Bergen-Belsen heeft overleefd; samen met haar moeder gelukkig – zij het dan met een moeilijk geneesbare vorm van tuberculose.

Met Willem woont ze nu in een vroeger RK-schuilkerkje in het z.g. Oude Suikerhofje aan de Prinsengracht in Amsterdam. En zo valt over elk mensenleven wel een boek te schrijven!

Alweer 15.45 uur! Hoog tijd om een duik te nemen in het uitnodigende zwembad en wat bij te bruinen in het zeewindje. Op onze comfortabele strandbedden dutten we al snel in. Hé, waar was iedereen nu? Snel kleedden we ons aan en liepen naar de hotellobby waar al druk werd geborreld en wij het paradijselijke strandresort voor het laatst in beeld konden brengen.