Panamakanaal

Donderdag, 24 januari    Panamakanaal

Lengte: 81 km, waarvan 42 km over het stuwmeer van Gatun

Gereed (met een verlies van 27000 mensenlevens): 1913.

Aantal te passeren sluizen: 6 stuks

 

De opwinding aan boord van de Balmoral was woensdag goed voelbaar! We naderden immers het wereldberoemde Panamakanaal. ’s Nachts keek ik een paar keer op mijn balcon of het doel al nabij was. Maar nee, de Balmoral deinde rustig voort en de maan scheen helder over de licht golvende Caribische Zee.

  In de ochtendschemering kwamen Panamese pilotbootjes langszij om ons naar de ingang van het kanaal te loodsen. Vanaf dat moment had de kapitein niets meer te vertellen over ‘zijn’ schip; de Panamese autoriteiten verzorgen namelijk de volledige transit over het merkwaardig gevormde kanaal dat de Caribische Zee met de Stille/Grote Oceaan verbindt. 

 

Het meest spectaculaire deel van het kanaal zijn de 305 meter lange sluizen met een breedte van maar 33,5 meter. Ons schip paste er maar net in! Maar de techniek staat in Panama voor niets. Aan beide kanten van de sluis ligt een tandradspoor, voor de elektrisch aangedreven locomotieven (2 links, 2 rechts), ook wel ‘mules = muilezels’ genoemd. De muilezels houden het schip mooi in het midden tijdens het vullen en ledigen van de sluis.

 

De BBC-ploeg die onze reis in beeld brengt voor een TV-documentaire, trotseerde de tropische warmte om vanaf de wal en per helicopter de werking van de sluizen voor de BBC-kijkers vast te leggen. Vanaf de kades was ook goed zichtbaar dat boten via drie sluizen worden opgetild naar het stuwmeer Lago Gatun, 26 meter boven zeeniveau.

Dit zoetwaterreservoir voedt de sluiscomplexen aan beide zijden, en dient ook voor de 42 km lange doorvaart van de gesluisde schepen. Behalve nuttig is het meer bijzonder idyllisch te noemen, met al haar kleine subtropisch begroeide eilandjes – vroegere heuveltoppen 

In de voormiddag, we zaten te lunchen op het achterdek en waren net de Centennial Bridge gepasseerd, wachtte ons de laatste horden van de gedenkwaardige doorvaart: de beide Mirafloressluizen die ons toegang zouden bieden tot de Pacific. 

 Aan stuurboordzijde konden we heel in de verte de wolkenkrabbers van Panama City parmantig boven de weelderige begroeiing zien uitsteken; de bewijzen van de welvaart die de opbrengst van het kanaal dit Midden-Amerikaanse landje heeft gebracht. 

Tijdens de gehele doorvaart waren we trouwens vaak in gezelschap van een grijs US-Navy schip en een fleurig containerschip uit Korea. Dat bood veel gelegenheid om naar elkaar te zwaaien of elkaar met verrekijkers aan een nader onderzoek te onderwerpen. 

 

Na afloop van het laatste schutproces en de passage onder de Bridge of the Americas die Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt (onderdeel van de Pan-American Highway) eindigde onze doortocht in de zwoele avondschemering van de Stille Oceaan. 

De havenstad Balboa en de skyline van Panama City lieten we graag achter ons.

De kapitein en de 1^e stuurman van de Balmoral hadden al koers gezet naar onze volgende stop: natuurparadijs Costa Rica!