Tasmanië

Zaterdag, 23 februari

Hobart, Tasmanië, Nieuw-Zeeland

Ons bezoek aan Hobart stond grotendeels in het teken van de unieke Tasmaanse Duivel. Dit pittige zwarte diertje ziet er aaibaar uit, maar er werd ons ten sterkste afgeraden dit idee in praktijk te brengen. Eén beet met zijn oersterke gebit kan bij de mens veel schade aanrichten!

In principe is het lieflijke duiveltje niet op mensenvlees uit. Dit bosdier is een nuttige aaseter, die zich te goed doet aan karkassen van dode of stervende dieren. De Tasmaanse Duivel wordt met uitsterven bedreigd door een boosaardig kankergezwel dat het kan oplopen of doorgeven tijdens gevechten met soortgenoten. Wij zagen diverse exemplaren in het wildlife oppvangpark Bonorong, waar ze ons nieuwsgierig aankeken met hun aandoenlijke snuitjes. De beestjes rennen wat in de rondte, eten wat of liggen te soezen in een holleteje van een oude boomstronk. Devil “Maxi” badderde zelfs heerlijk in zijn drinkbak.

 

Ook aandoenlijk was de twee jaar oude koala “Luana”, die zo’n twintig uur per dag slaapt. Haar vier-urige werkdag brengt het knuffeldier door met het eten van eucalyptus blaadjes en het make nvan capriolen rond het stammetje waarop zij zit. 

 

Verder maakte Ton uitgebreid kennis met de boskangoeroes, door een tiental van hen te voorzien van (geperst) kangoeroevoer; de hoppende buideldieren met de imposant geklauwde achterpoten aten met liefde uit zijn hand.

 

Het historische plaatsje Richmond was onze volgende stop. Voor de lunch werd de Bakerij door de passagiers van de Balmoral geplunderd, waarna we diverse cadeauwinkeltjes afschuimden en ... niets kochten. 

Dat deden we wel op de beroemde Salamanca markt in het centrum van Hobart, waar diverse kunstenaars en ambachtslieden hun zelfgemaakte waren aan de man/vrouw brachten. Bepakt en bezakt kochten we tenslotte een Viking-ijshoorn met bosbessenijs en streken neer bij een fonteintje met het standbeeldvan jawel onze held ABEL TASMAN.

Op een plaquette stond vermeld dat het beeld in 1988 door koningin Beatrix was onthuld! Ook Tasman’s schepen warwe nafgebeeld en dobberden als het ware op het water van het fonteintje. “Waar komt die man eigenlijk vandaan?” vroeg een Britse medepassagier over Tasman. “Uit Nederland”, antwoordde ik vol trots, waarna ik haar nog een klein lesje zeevaartgeschiedenis gaf met hoofdrollen voor Spanje, Portugal, Engeland en NEDERLAND. 

Tegen vijven voeren we de baai van Hobart uit, richting Sydney. De kapitein voorspelde een wilde zee met windkracht 5-7. De voorbodes in de vorm van flinke wind en dito golven logen er niet om (wordt vervolgd)!