Donderdag 18 april
Alexandrië, Egypte
“Meer mediterraans dan Egyptisch” aldus de reisinformatie.
“Een indrukwekkende Grieks-Romeinse metropool in de oudheid” en “de stad waar
de Egyptische koningin Cleopatra een stormachtige romance beleefde met de Romeinse
bevelhebber Marcus Antonius”, zo werd Alexandrië ons op grootse wijze
geïntroduceerd. Helaas, helaas ligt dat grootse verleden letterlijk en
figuurlijk in puin!
Het was ook te mooi om waar te zijn. Alexandrië, in 331 na
Christus gesticht door de Macedonische veroveraar Alexander de Grote, is anno
2013 een rommelige en drukke noord-Afrikaanse stad, waar het verkeer constant
vastloopt en veel auto’s t/m het dak geblutst zijn. En daar moet een grote
toeristenbus zich doorheen weten te wringen. Zie je het voor je? De chauffeur dwong
onze diepste bewondering af! Hebben we nog wat anders gezien? Ja, dat hebben
we! Ton en ik hadden gekozen voor de overblijfselen van het Romeinse
Alexandrië. Hier is bedroevend weinig van over als je weet dat de stad eens
bestond uit honderden paleizen en andere publieke plaatsen. Wat is hier in
vredesnaam mee gebeurd, vraag je je af, als je de monumenten bezoekt die nog
aanwezig zijn, te weten:
- Catacombes van Kom-es-Shogada
- De obelisk van Pompeï
- Het Romeins amphitheater
- Beelden en kunstvoorwerpen in het Nationaal Museum.
Het antwoord is simpel: de val van het Grieks-Romeinse rijk
en diverse aardverschuivingen hebben al het moois in het water en onder het
zand doen verdwijnen. Recentelijk werd het amphitheater herontdekt toen bouwvakkers
er een appartementengebouw wilden neerzetten.
De obelisk van Pompeï werd ten onrechte zo genoemd door de
kruisvaarders. De pilaar is 27 meter hoog en 2 meter dik en is gemaakt van roze
gepolijst graniet uit Assoean. De kolom staat opgesteld voor de geruïneerde tempel
van Serapis, in de oudheid één van Alexandrië’s belangrijkste gebouwen. De
obelisk werd vervaardigd ter ere van de Romeinse keizer Diocletanus in de 4de
eeuw na Chr. en droeg vermoedelijk het standbeeld van deze heerser.
Halverwege ons bezoek kregen we een regenbuitje over ons
heen. Potjandorie daar had de cruisedirector niets over gezegd. Niemand van ons
had een paraplu of regenjas bij zich. Maar gelukkig duurt een bui nooit lang in
het Midden-Oosten! Opvallend zijn de vele woonflats waarmee het terrein is omzoomd, van zeer luxe tot ronduit armoedig. Volgens onze
gids betalen veel inwoners zo’n lage huur dat er geen geld over is om de boel
op te knappen!
Wij wurmden ons met de bus door de nauwe straten en het drukke
verkeer een weg naar het Romeinse amphitheater dat gelukkig in een ruimere wijk
is gelegen. Het theatercomplex is pas recent ontdekt en is de enige in zijn
soort binnen Egypte. Bijzonder zijn de secties met vloeren van mozaïeken en de
800 zitplaatsen van wit marmer - geïmporteerd uit Europa.
Vermoedelijk heeft het amphitheater ook als overdekte odeon
gediend voor muzikale voorstellingen en als arena voor worstelwedstrijden. De
akoestiek is in elk geval prima; dat hebben we samen met medepassagiers Karel
en Louise uitgetest!
Op het terrein was tevens een expositie van Romeinse kunstschatten
(bustes, sfinxen) die uit het zeewater zijn opgevist. Door diverse aardverschuivingen
zijn verschillende delen van de stad in de loop der tijd in de Nijldelta terecht
gekomen.
Het Nationale Museum was onze laatste stop in Alexandrië;
een klein en fijn museum met duizenden voorwerpen uit de tijd van de farao’s,
de Grieks-Romeinse tijd en enkele kostbaarheden die toebehoorden aan de
Egyptische koninklijke familie c.q. de afgezette koning Farouk (in 1952). Uit
de oude tijd zagen we o.a. afbeeldingen op papyrus, parfumflesjes, beschilderde
sarcofagen met de mummie erin en Grieks-Romeinse beelden.
Terug in de haven verheugde ik me op de vele shopjes die
hier hun toeristische waren hadden uitgestald; veel van hetzelfde. We kochten
wat frutsels en ik wilde ook een jurk of blouse met oude Egyptische motieven.
Een blauwe geborduurde jurk zat mij als gegoten en een zwart met rood
geborduurde blouse vond ik ook wel leuk. Dus het biedingsproces kon beginnen!
De koopman ging akkoord met 40 euro, maar toen ik had betaald en met mijn waren
het shopje wilde verlaten, bleef hij met zijn brede lijf pal voor mij staan en
drong aan op 5 euro extra.
Maar dat was ik niet van plan! Deal is deal, en verder geen
gezeur. Ton en een collega-winkelier moesten er aan te pas komen om mij te bevrijden.
De man was echter niet te stuiten en liep nog een eindje achter mij aan al
bedelend om die 5 euro. Heel gênant allemaal. Waar is zijn eergevoel? Ik was
meteen winkelmoe en wilde terug naar de boot.
We verheugden ons op het avondprogramma: een lokale
Egyptische show, die om half zes zou beginnen. Echter, cruisedirector Anthony
deelde ons vlak voor tijd via de intercom mee dat het allemaal niet doorging.
De havenpolitie wilde de groep geen toegang verlenen tot ons schip. “Omdat het
amateurs zouden zijn en geen professionele dansgroep”. Misschien wilden de
functionarissen geld zien of misschien waren ze gewoon bezorgd over onze
veiligheid. In elk geval schijnt er veel te zijn veranderd in Alexandrië sinds
de revolutie hoorden we van stafleden, en niet ten goede. Gidsen vertelden ons
al eerder dat de revolutie niet het gewenste resultaat had opgeleverd. Om er
dan optimistisch aan toe te voegen dat democratie - net zoals vroeger in het
Westen - nu eenmaal een langdurig proces is...
De Balmoral had geen
tijd om dat af te wachten. Wij lieten de vroegere lichtstad met zijn
wonderbaarlijke Pharos vuurtoren en zijn honderden tempels en paleizen achter
ons en stoomden via de Middellandse Zee op naar Groot-Brittanië’s kroonkolonie:
Gibraltar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten