Maandag, 11 maart
Komodo
Een half dagje maar zouden we de baai van Komodo opzoeken,
voor een kijkje bij de reuzenvaraan, ’s werelds grootste hagedis. Op de boot werd
vooraf lacherig gespeculeerd of we wel allemaal terug zouden komen, want de
varaan is niet ongevaarlijk. Zijn beet is giftig en kan dodelijk zijn. Daarvan
zijn genoeg gevallen bekend...
Om half zes ’s ochtends gooide de kapitien het
anker al uit. Op mijn balkon was ik getuige van een magische zonsopkomst
vanachter een glooiend landschap. Maar nog geen varaan te bekennen! Om 08:30
uur voeren we per reddingsboot (tender) naar de eenvoudige houten pier, waar we
door parkrangers werden opgewacht.
Want gelukkig voor de varaan (en voor zijn
bewonderaars) behoort deze reuzenhagedis tot een beschermde diersoort. Komodo
is sinds 1986 zelfs een World Heritage Site. We kregen echter van onze gids
geen garantie dat we zijn beroemde inwoner zouden ontmoeten. De moed zonk me al
in de (gym)schoenen. Het zal toch niet waar zijn dat we eindelijk eens op Komodo
zijn en het beest er niet aantreffen! Volgens de gids telde de varanenpopulatie
echte 2800 examplaren. “Dan moet je er toch over struikelen!” zei ik hoopvol
tegen Ton. En jahoor, daar liep al een kleine schavuit over het bospad – zo’n
10 meter bij ons vandaan. Maar de kleuterhagedis ging er snel weer vandoor toen
hij onze groep bemerkte. We doken dieper het tropische bos in. Het water liep
ons bij straaltjes over de rug, zo vochtig warm was het daar.
Plots maande de gids ons tot absolute stilte; we kwamen
in het jachtgebied van de varanen. Even verderop, bij een poeltje, werden we
verrast met de aanwezigheid van drie volwassen examplaren. Doodstil lag het
trio te wachten tot een geschikte prooi (zoals het bosvarkentje) zich aandiende
om uit het poeltje te gaan drinken. Dan zou de varaan er met zijn scherpe
tanden en mesachtige klauwen korte metten mee maken. Zoveel was wel duidelijk.
Oplettend hield de reuzenhagedis ook zijn bezoekers in de gaten. Gelukkig
stonden er tussen onze groep van zo’n 30 mensen een paar parkrangers met
gevorkte stokken, om in geval van nood de engerds tot de orde te manen. Met de
vork wordt dan op de neus van de varaan gedrukt.
Toen het oudste examplaar begon te sissen was ik blij dat de
gids weer verder wilde! Na de rondwandeling in het varanenbos kwamen we bij de
onvermijdelijke souvenirsstalletjes waar een deel van de lokale bevolking
probeerde wat extra’s te verdienen. Want wij waren het 1ste
cruiseschip dat in 2013 bij Komodo aanmeerde. Enkele passagiers lieten zich
verleiden tot de aankoop van een enorm houtsnijwerk in de vorm van een varaan.
Met of zonder souvenirs (ik dit keer zonder) verruilden we de exotische sauna
van Komodo voor ons koele schip. Daar deden allerlei wilde verhalen de ronde,
zoals over een passagier die in het varanenbos was flauwgevallen vanwege de
hitte. Per brancard (die uit voorzorg aan de bomen hangen) werd de patiënt
afgevoerd naar de medische dienst van Fred Olsen Lines. Anderen hadden min of
meer moeten vluchten omdat allerlei varanen aan de wandel gingen i.p.v.
doodstil te blijven liggen zodat er mooie plaatjes voor thuis gemaakt konden
worden! Tijdens ons bezoek lagen de varanen erbij als volleerde fotomodellen;
dat was voor ons wel zo geruststellend...
Langs prachtige droomeilandjes voeren we vroeg in de middag –
in gezelschap van onze vrienden uit Haarlem: Joke en Marius - de baai van
Komodo uit richting Semarang op Java. De varanen hadden eindelijk weer rust!
Wij haalden de bridgekaarten te voorschijn om de leerstof in praktijk te
brengen, door ons opgedaan tijdens de beginnerscursus aan boord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten